သံသရာခရီးသည္..

မႀကဳိဆုိ၊ မဖိတ္ေခၚပဲ လာပါလုိ႔

မေျပာေသာ္လည္းပဲ..

ေရာက္လာခဲ့ၾကရတယ္။



ေလာကအလယ္၊

အသက္ရွင္သမွ်၊ ကာလပတ္လုံး

လူးလာေခါက္တုံ႔၊ လွုပ္ရွားရုန္းကန္ရင္းနဲ႔ပဲ...

ေတြ႔ႀကဳံဆုံကြဲကာ...


ေႀသာ္... မသြားနဲ႔လုိ႔ဆုိလည္း...

တားမရ၊ ဆီးမရနုိင္ပါေလ။

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟရယ္..

အ၀ိဇၹာ ပစၥယာ သခၤါရေတြၾကား..

တည္ၿမဲျခင္း ဆုိတာ အလ်င္းမရွိပဲ...

တစ္ေယာက္တစ္လက္၊ တစ္ခရီးစီ..

ခြဲခြာထြက္ၿမဲ၊ လာကာသြားရင္း..

ခရီးတစ္ခုကုိဆက္ ေနၾကရတယ္ေလ။


ဒီေလာက၀ယ္..

ျပည့္စုံ ကုန္လုံျခင္းရယ္လုိ႔....

စုိးစဥ္းမွ်မရွိ၊ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္၊

မတည္ၿမဲျခင္းရဲ႕ေနာက္...

ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္ရသလုိ၊

မျဖစ္ခ်င္တာႀကဳံတတ္ၾကရစၿမဲမုိ႔ေလ။


ဒီလုိနဲ႔....

အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္း..

မဆုိင္းမတြ၊ ေကာက္ခါငင္ကာပဲ....

ထြက္ခြာ သြားၾကရျပန္တယ္။

ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္၊ ဘယ္ခရီးကုိ..

ဘယ္လိုသြားရေလဦးမည္မသိ..

တစ္ကုိယ္ထီးတည္း၊ ေလွ်ာက္ကာလွမ္းရင္း..

မဆုံးေသးတဲ့ခရီးကို နင္ရင္းနဲ႔..


ေႀသာ္... သံသရာခရီး ဧည့္သည္ပါတကား ။      ။

ကုိမ်ဳိး (မုိးညွင္း)